Interview aios SO Kim Blom

Interview met Kim Blom, aios ouderengeneeskunde, in tijden van de coronacrisis.

Nederland is in de ban van het coronavirus. Wat voor impact heeft dit op de arts-assistent in opleiding? Wat gebeurd er met je opleidingsschema en kom je nog toe aan je leerdoelen? Hoe belangrijk zijn deze leerdoelen nu eigenlijk en waar ligt de prioriteit? Hoe combineer je je privé-leven met de harde waarheid t.a.v. het corona-virus en vaak drukke tijden op de werkvloer?  Aios Kim Blom vertelt haar verhaal:

Waar ben je op dit moment werkzaam?
Ik werk bij Sint Jozefoord in Brabant, eigenlijk voor ZBVO (Zorg en Behandeling voor Ouderen), waar ik momenteel mijn keuzestage eerstelijn doe. Op dit moment zijn de eerstelijnswerkzaamheden niet mogelijk, dus werk ik intramuraal en functioneer ik daar als vliegende keep op de afdelingen waar het nodig is.

Komt dat door de coronacrisis?

Ja, dat komt door de coronacrisis. Ik werk hier sinds maart, waarbij wij in de eerste twee weken nog wel consulten hebben kunnen doen. Daarna werden de coronamaatregelen aangescherpt en kwamen er ook verdenkingen hier in huis. Toen werd landelijk geadviseerd en ook hier besloten om voorlopig geen consulten te doen. Dit om de mensen te beschermen en optimale zorg te kunnen bieden binnen het verpleeghuis.

Wat merken jullie van de coronacrisis?

Eigenlijk best wel veel. Enerzijds omdat de stage dus nu geen eerstelijnstage is, maar ik intramuraal aan het werk ben. Anderzijds ook omdat het werk op dit moment anders is. Bijna alles draait om corona. Je bent continu bezig met patiënten die klachten hebben die kunnen passen bij corona, waarbij wij ons afvragen of het corona is of niet. En bij mensen met corona vraagt je je af of zij het gaan halen of niet. Normale vragen over obstipatie die komen eigenlijk bijna niet meer aan de orde. Hierbij vraag ik me dan af of deze klachten er niet meer zijn, of niet meer naar voren komen door alles wat er nu speelt. Het is echt een andere manier van werken, zeker in het begin toen wij de eerste besmettingen kregen. Het begint nu langzaam wel iets te normaliseren, omdat je nu gewend bent aan de situatie rondom corona en weet wat je moet en wat je kunt doen.

Besmettingen bekend?
Jazeker, in eerste instantie begon het met een verdenking bij een bewoner die wij hebben getest. Dit liep gedurende het weekend op tot verdenking op besmetting bij ongeveer 75% van de afdeling. Deze afdeling werd al snel een cohortafdeling. Op dit moment hebben wij 3 cohortafdelingen en hier en daar nog een apart geïsoleerde patiënt op een andere afdeling. Zeker voor de zorg is deze situatie ook erg intens, onder andere, omdat de mensen daar al lang wonen en nu soms ernstig ziek worden of zelfs overlijden. En na een overlijden komen er ook nieuwe mensen te wonen die al besmet waren met corona. Dat is een hele omschakeling.

Ben je zelf ook op de cohortafdeling geweest?
Ja, ik ben daar ook geweest. In het begin vooral ook om het ziektebeeld te zien en te weten hoe het is. Maar nu ook zeker om mensen te kunnen vervolgen in mijn rol als vliegende keep wanneer de specialist ouderengeneeskunde bijvoorbeeld afwezig of druk is.

Invloed op collega’s? Uitval onder personeel?
De uitval valt hier naar mijn idee nog wel mee. Wel merkte je, toen corona hier net was, dat je erg op je hoede bent en aan het zoeken bent hoe je hiermee om moet gaan. Nu is er vooral duidelijkheid en weten we ook wat we moeten doen wanneer er een verdenking op een besmetting is. Er staan boxen klaar met beschermingsmiddelen die direct kunnen worden ingezet, dit is nu wel al onderdeel van een routine geworden. In het begin was het mentaal zwaar om met al deze zaken bezig te zijn en ook met een ziektebeeld dat je niet kent. Een van de leuke dingen is wel, dat er ook nog, of weer, wat grapjes gemaakt kunnen worden. Bijvoorbeeld wanneer je zegt op je afdeling dat je op je paasbest komt in je gele pak, of de afdeling komt schilderen. De sfeer op de afdelingen is dus wel goed en ook zoals ik het ken van hiervoor.

Welke uitdagingen zie je nu als arts?
In de eerste weken toen hier de eerste cohortafdeling was, merkte ik dat ik het uitdagend vond om heel erg alert te zijn de hele dag. Je bent de hele dag aan het speuren of het een coronapatiënt is, ja of nee? En waarbij je je ook steeds de vraagt stelt of deze patiënt gaat overlijden of niet. Dit was erg intensief. Het was hierin wel een uitdaging om thuis ook de rust te vinden om uit te kunnen schakelen en de ellende even achter je te laten. Ook word je thuis continu geconfronteerd met het nieuws, webinars en dergelijke, dus soms was uitschakelen even lastig. Maar gesprekken met mijn thuisfront, buddy op het werk en ook sporten helpen mij wel om afstand te kunnen nemen. Een andere uitdaging die ik ook zie is dat veel telefonisch gaat, waaronder gesprekken met families. Hierin is het lastiger om een gesprek te voeren en ook gevoelsreflecties te geven. Ook bijvoorbeeld een glimlach achter een mondkapje is lastig, dus je gevoel overbrengen is wel een uitdaging.

Voel je je nu nog aios?
Ja en nee. De nee zit hem erin dat ik het idee heb dat wij hier echt een team zijn, met name omdat het erg kleinschalig is. Dus het is meer op gelijkwaardig niveau. En de ja zit hem erin dat ik wel merk dat zij ons als aios wel willen beschermen voor overbelasting. Maar ook het feit dat je altijd terug kan vallen op je supervisor. Ik sta zeker niet alleen.

Kom je toe aan eigen leerdoelen?
Niet de leerdoelen van de eerstelijnsstage op dit moment. Maar ik verwacht wel dat dit goed gaat komen. De leerdoelen die ik wel heb op somatisch vlak kan ik wel goed intramuraal oppakken nu. Deze pak ik mee waar ik kan. Mijn leerdoelen zijn dus gewijzigd in volgorde qua planning, maar ik kom zeker aan leren toe.

Wat heeft dit op invloed voor jou?
Corona maakt dat ik andere leerdoelen heb omdat je op een andere manier werkt dan je gewend bent. Zeker in het begin, waarbij dit hier in huis alweer iets lijkt te normaliseren. Ik vind het eigenlijk juist een hele leerzame omgeving. Maar dit is voor iedereen nieuw dus een continue leerschool. En een leerdoel: ‘hoe functioneer ik in een pandemie’, had ik niet in mijn lijstje staan.

Hoe ga je er thuis mee om?
Mijn vriend zit ook in het doktersvak dus we hebben het er regelmatig over. Hierdoor kan nu ook ons 2 jarige zoontje het woord ‘colonavilus’ inmiddels uitspreken, met een grote lach op zijn gezicht. Wij begrijpen elkaar thuis goed en hebben daardoor ook mogelijkheden om hier samen over te spuien, eigenlijk zoals wij dit altijd al doen. Dit geeft wel ruimte en verlichting en dan is het daarna ook weer goed. Wat met name nu thuis wel gek is, is dat je leven zo anders is door de algemene maatregelen, en niet zozeer door de situatie op je werk.

Welke persoonlijke uitdagingen spelen nu mee?
Nou, het verplaatsen van mijn bruiloft is niet echt een uitdaging, maar wel een teleurstelling. Verder draait het eigenlijk allemaal wel normaal door, zeker ook omdat de kleine naar de opvang kan en we allebei werken. Dus de uitdaging privé zit het hem meer in de teleurstelling rondom zaken die niet door kunnen gaan door de algemene maatregelen. Bijvoorbeeld dat je daardoor ook je vrienden minder ziet. De dingen die je normaal als gewoon ziet, zoals een terrasjes pakken of hardlopen met een hardloopclubje, dat is er ineens niet meer. Om dit dan toch zelf te blijven doen, bijvoorbeeld sporten volhouden en afleiding zoeken, dat is wel een uitdaging. Wij proberen wel met vrienden online af te spreken, dit is erg leuk, maar ook erg anders natuurlijk.

Is het duidelijk wat er van jou verwacht wordt t.a.v. de opleiding?
Ja op zich wel. Het is heel duidelijk dat er ook vanuit de SBOH en de opleiding gezegd is dat de kliniek even voorgaat op dit moment. Ik vind dat de opleiding goed meedenkt. Niet alles staat nu precies zwart op wit, maar zij vragen wel wat wij nodig hebben. Ik draai nu mee zoals, er denk ik, van me verwacht wordt, daar waar nodig is en dat is dus op dit moment intramuraal. Hoe dit straks daadwerkelijk gaat uitpakken qua registratie of KPB’s en alle officiële zaken, dat zie ik later wel. Ik kan me hier nu niet druk om maken. Ik weet dat er hier achter de schermen hard aan gewerkt wordt en daar heb ik vertrouwen in. Dit is voor iedereen zo en niemand heeft hier een draaiboek voor, dus dit wacht ik rustig af. In ieder geval op dit moment.

Als laatste; ervaar je nog iets positiefs aan deze crisis?
Ja, ik vind dat er veel solidariteit is. Ik heb nog nooit zoveel bloemen gekregen bijvoorbeeld, echt ontzettend leuk! En wat ik bijvoorbeeld ook erg mooi vind is om bijvoorbeeld in het nieuws te lezen, dat er een systeem is waarin het aantal bedden in ziekenhuis inzichtelijk is. Ik hoop dat dit soort dingen overeind blijven in de toekomst. Er is meer een gevoel van één zijn in de zorg, naar mijn idee. Er zijn weinig botsingen tussen bijvoorbeeld zorgverleners, maar ook tussen teams of iets dergelijks. Het voelt echt als één team! Die indruk heb ik wel, ook al werk ik hier pas net.

Wil je verder nog iets kwijt?
Voor de mensen die nog aan het begin van de coronacrisis zitten (want wij zitten hier wel in het epi-centrum): het is even wennen, maar uiteindelijk doe je het werk wat je altijd deed. We werken al relatief weinig zonder richtlijnen en weinig ‘evidence based’. Ook nu werk je met je stethoscoop zonder veel aanvullende mogelijkheden qua diagnostiek. Een groot deel van je werk is je ACP, en dat verandert niet. Dus als de eerste drukte van corona in het huis een beetje voorbij is, dan zie je dat je toch terug kan vallen op de basis van je werk!